ZNISZCZĘ RODZINĘ?

Dla człowieka, podobnie jak dla ptaka, świat ma wiele miejsc, gdzie można odpocząć, ale gniazdo jest tylko jedno...

Mam dylemat...

Jak zwykle, czyż nie?

Ja bez dylematów i problemów, to jak niebo bez gwiazd, słońca i księżyca. Łatwo sobie wyobrazić, ale trudniej z tym żyć. 

No i tu się porównanie rozjechało, bo w moim przypadku byłoby mi jednak łatwiej.

Po roku przerwy i całkowitego zapomnienia, odwiedziła mnie pewna para i nie wiem jak mam się do tego ustosunkować...

Przyjąć z otwartymi ramionami, z dobrodziejstwem wszystkich wynikających z tego stresów, czy po prostu, dać im stanowczo do zrozumienia, że nie chcę mieć z nimi żadnych, bliższych kontaktów.

Ale czy powinnam tak postąpić?

W końcu to rodzina, a w zasadzie trwały związek..., być może rozwojowy...

Sądzę, że myślą poważnie o potomstwie, bo starają się jak mogą wić to swoje gwiazdo...

Gniazdo, na które patrzę z różnych względów, niestety niechętnym okiem.

Zadaję sobie pytanie, czy ta moja niechęć, ma tu coś do rzeczy...?

Czy mam prawo ingerować i stawiać warunki?

Po prawdzie, jestem dla nich nikim, ot kimś, kto akurat mieszka w tym mieście i w tym miejscu..., równie dobrze mogłoby mnie nie być i nie sprawiłoby to dla nich żadnej różnicy.

Dlaczego więc, mają mnie interesować, lepiej niech sobie idą gdzie indziej, tam gdzie przyjmie ich ktoś z otwartymi ramionami, by potem pochwalić się innym, jakim to jest dobrym człowiekiem (choćby tylko na pokaz i tylko dla zdjęcia na Facebooku).

A może się mylę i to właśnie ja, jestem tym pełnym hipokryzji człowiekiem?

Z jednej strony, serce mi mówi; niech zostaną, patrz na nich i ciesz się ich uczuciem, i co tu dużo mówić - wzajemną wiernością, a z drugiej strony, na samą myśl o tym, co zgotowali mi zeszłej wiosny, mam ochotę wziąć miotłę i ich skutecznie pogonić.

Wszak święty spokój, nie ma ceny...?

Moje serce jest jednak nie tylko chore, ale przede wszystkim miękkie i głupie, bo rozum tu jakoś nie dociera...

Powiedziałam sobie dzisiaj - A niech tam. Dam im znowu szansę...

Pewnie robię źle...

Znowu będę musiała codziennie czyścić moje bocianie gniazdo, z niepokojem spoglądać w górę, czy nie leci na moją głowę niespodziewana bomba i słuchać ich krzyków od bladego świtu...

Ale coś za coś...

Za parę tygodni pojawią się pisklaki, by potem, już obrosnąwszy w piórka polecieć w świat...

Nowe życie...

Czy mam prawo je niszczyć, za cenę własnej wygody...?