A JEDNAK....

Cuda się zdarzają

PRESJA ŚWIĄT

Mam wrażenie, że panuje przymus wspólnego świętowania i wszechobecnego hasła; 

„Nikt w Wigilię i Święta nie może być sam”.

Nie dosyć na tym, święta muszą być rodzinne, ludzie boją się przyznać, że spędzą je sami, by nie wywołać na twarzy rozmówcy pełnej współczucia miny.

Niby, dlaczego nie?

Proponowanie komuś, kto ma taką perspektywę wspólnej kolacji wigilijnej, może być oczywiście odruchem serca, ale także litości, czy chęcią wydania się samemu sobie dobrym.

Tymczasem zaproszona osoba może poczuć się wręcz zakłopotana.

Czy będzie się ona czuła dobrze, jako przystawka do rodzinnego stołu, jako ewidentny „niespodziewany gość”, dla którego położono talerz, bo tak tradycja każe?

Zgadzam się z tym, że to wyjątkowe dni, a już szczególnie wieczór wigilijny, dlatego też należy spędzać go z osobami naprawdę bliskimi, z takim, którymi pragniemy naprawdę być.

W przeciwnym wypadku lepiej pozostać samemu w swoim domu, razem z tymi, którzy zostali w naszych wspomnieniach.

I nawet, jeśli łezka się zakręci w oku, to nie szkodzi, bo to dobra łza…

I nawet, jeśli serce zaboli, to nie szkodzi, bo to dobry ból…

A zły ból i słona łza pojawią się na pewno, kiedy nadejdzie chwila łamania się opłatkiem, wtedy przytulony na tę chwilę do jakiejś rodziny „ktoś”, dopiero wówczas poczuje jak naprawdę jest samotny… wśród tych dobrych ludzi.

Jednak nie daj Bóg powiedzieć, że, chce się po prostu w te dni być samemu; to wywołuje zgrozę, niedowierzanie i najgorszego autoramentu domysły.

Większość „tych niechętnych dołączania do wspólnoty” poddaje się i idzie jak na skazanie by zasiąść do świątecznego stołu, mimo, że ma w oczach wspomnienie z poprzedniego roku.

Wracając jednak do tych rodzinnych świąt…

TAKA PEWNOŚĆ?

Podziwiam, ale i też zadziwiają mnie ludzie, którzy od razu mają pewność, wiedzą, że ma być tak, a nie inaczej....
Skąd to wiedzą?
Weźmy taki przykład, który nazwałam bajką o Jacku i Agacie...
.................................................................................................
Jak każdego wieczoru, po ciężkim dniu, Jacek siedział w swoim ulubionym fotelu z kotem na kolanach...
Słuchał ulubionej muzyki...
W zasadzie było tak jak zawsze, więc dlaczego poczuł nagle, że czegoś mu brakuje?

ZAKAZANY OWOC

Co takiego w sobie ma zakazany owoc, że mnie tak bardzo do niego ciągnie?
Wygląda na to, że nie jestem zbyt mądra, ponieważ zawsze najbardziej kusi mnie to, co nieosiągalne, lub gdy wiem z góry, że i tak nic z tego nie będzie.
Jakoś nie mogę się powstrzymać. To jakieś głupie jest. Przecież to marnowanie czasu...
Zastanawiam się, czy to nie jest jakaś skłonność do przegranych lub grzesznych (hi, hi) sytuacji.
Lubię żeby było trudno?
Nie, wręcz przeciwnie..

MAGIA CZERWONEJ SUKIENKI?

Być kobietą choć raz na jakiś czas...., to coś cudownego...

Dawno nie myślałam o sobie, nie zrobiłam sobie od wieków żadnej przyjemności. Bardziej dbałam o radość mojego kota Neona, niż o swoją własną.

Dzisiaj w obliczu kończącego się ponoć świata, postanowiłam wykorzystać swoją ostatnią szansę na odrobinę kobiecości, chciałam przypomnieć sobie tą kobietę jaką byłam jeszcze przed paroma miesiącami...

W końcu mam jeszcze karty kredytowe, nieprawdaż?

A i okazja była po temu...

Zafundowałam sobie na poczatek pełny relaks; najpierw sauna, potem masaż olejem z wiesiołka, fryzjer, no i... zakupy...

Kupiłam cudowną, małą, czerwoną sukienkę...

Zadziwiające jak ten czerwony kolor magicznie zadziałał...

Czułam się wspaniale (i nadal tak się czuję), gładka, pachnąca i pełna seksapilu..., aż miałam ochotę mruczeć z  zadowolenia...

Myślę, że były potem chwile dzisiejszego popołudnia, że być może i mruczałam... 

Było naprawdę interesująco, tak jak lubię....

Może w końcu nadszedł czas by otrzepać piórka ...i...

Chyba mi się znowu spodobało..., no,no...

TYLKO PRAWDA

Mówimy, że chcemy usłyszeć prawdę, nawet najgorszą..., nie chcemy być oszukiwani...

Ale czy po jej usłyszeniu jesteśmy szczęśliwi...?

Rozwiewają się nasze złudzenia, marzenia, oczekiwania...

Może z tą prawdą warto nieraz jeszcze chwilę poczekać...?

Taką małą chwilę...

Niech  radość z bajki jeszcze trochę potrwa...

Sama już nie wiem..., przecież przez takie prawdy ludzie cierpią...

Może lepiej więc, nie wypowiadajmy kłamstw, aby potem nie mówić bolesnych prawd w ich sprostowaniu...

DZIWNY JEST TEN ŚWIAT

Dziwny jest ten świat,
gdzie jeszcze wciąż
mieści się wiele zła.
I dziwne jest to,
że od tylu lat
człowiekiem gardzi człowiek.

Dziwny ten świat,
świat ludzkich spraw,
czasem aż wstyd przyznać się.
A jednak często jest,
że ktoś słowem złym
zabija tak, jak nożem. 

Lecz ludzi dobrej woli jest więcej
i mocno wierzę w to,
że ten świat
nie zginie nigdy dzięki nim.
Nie! Nie! Nie!
Przyszedł już czas,
najwyższy czas,
nienawiść zniszczyć w sobie. 

http://www.youtube.com/watch?v=kwEIEJBp4NU

Słowa tej piosenki nie potrzebują komentarza i jak zawsze kiedy jej słucham wstrząsają mną do głębi..., są tak prawdziwe, że sprawiają mi fizyczny ból...

PRAWIE IDEAŁ

Gdybym miała określić siebie jednym zdaniem to powiedziałabym; prawie ideał...
To małe prawie czyni jednak wszystko, bo mam niestety jedną wadę nie do pokonania; brak pokory, nie mam nawet umiejętności jej udawania.
Paradoksalnie rzecz ujmując, w tej regule jest wyjątek, a mianowicie z pokorą przyjmuję wszystko co mnie przykrego spotyka za moją niepokorną postawę.
Masochizm?
Nie..., chyba nie, bo któż skazuje się dobrowolnie na cierpienie, jeśli może być inaczej?
Ano ja...

PRZEGRAŁAM ZE SOBĄ

- Cóż za nieludzka pora - to była moja pierwsza myśl po usłyszeniu brzęczenia telefonu pod poduszką. Natychmiast ponownie schowałam czym prędzej nos pod kołdrę szukając resztek snu.
Wstać, a może lepiej nie wstać? - Udający Hamleta duszek w mojej głowie mamił obietnicą dalszego ciepełka.
Jednak jak zawsze poczucie, że coś trzeba zrobić zwyciężyło i zamkniętymi oczami powlokłam się złamana do łazienki.
Po drodze spojrzałam w okno; a za nim zero widoczności, po prostu biała kurtyna; strach wychodzić bo może to ten koniec świata ma właśnie swój poczatek?

WCIĄGAM SIĘ W TEMAT...

Większość z logujących się na portal randkowy, przeżyła jedno lub może i więcej zawirowań miłosnych. To wszystko ma wpływ na ich postawy wobec ewentualnego otwarcia się na nowe uczucie. Boją się miłości coraz bardziej, a jednocześnie intensywnie jej pragną. Chcą uwierzyć obietnicom, zapewnieniom, ale są nieufni wobec innych i podejrzewają nieczyste intencje. Chcą się znaleźć znowu w pięknym świecie uczuć, znaleźć spokój w ramionach bliskiej osoby, ale bagaż minionych dni przykuwa ich wyłącznie do klawiatur i ekranów komputerów, tam tylko czują się bezpieczni. Ot paradoksy marzeń i rzeczywistości...

ROZWAŻANIA NA TEMAT

Rozmawiałam, z paroma osobami na portalu randkowym. To, co mnie zaskoczyło przede wszystkim, to to, że większość deklaruje, że jest zadowolona z obecnego życia, wręcz szczęśliwa. Nie szukają niczego...
Coś mi się tutaj nie zgadza...
Moim zdaniem, jeśli ktoś trafia na portal randkowy, jakim jest niewątpliwie Sympatia.pl, to chyba zdaje sobie sprawę, jakich ludzi w tym miejscu spotka...
No i robi to, po coś?

WOLNOŚĆ

Niby człowiek jest wolny...
Tak się mówi.
Ale czy do końca tak jest?
Nawet, jeśli się nam tak wydaje, życie pokazuje, że jest zupełnie inaczej. Zawsze okazuje się, że ktoś, gdzieś, oczekuje od nas pewnych rzeczy czy gestów...
Presja otoczenia jest tak ogromna, że wręcz staje się przymusem....i robimy to, czego od nas oczekują wbrew sobie.
Dobrowolnie ograniczamy swoją wolność....

DWA ŚWIATY

Człowiek, który zatopił się w świecie marzeń nie może znaleźć sobie miejsca w rzeczywistości. Realne życie staje się dla niego bezbarwne, a ludzie są nie tacy jak marzeniach........ Pozostaje, więc tam, gdzieś w tej kolorowej, zwodniczej przestrzeni na coraz dłużej.... Jest tam tak pięknie, że nie chce się mu wracać.  Ale to ułuda niestety…

MOJE TĘSKNOTY

Tęsknię za czasem, kiedy miejsce obok mnie nie było puste.....
Tęsknię za codziennym wspólnym zasypianiem, za wtuleniem policzka w zagłębienie czyjegoś ciała...
Tęsknię za dniami, kiedy w wazonach w moim domu nigdy nie brakowało kwiatów...
Tęsknię za rękami, które zdejmowały mi buty po ciężkim dniu...
Tęsknię za pocałunkami na moich mokrych policzkach przy pożegnaniu...
Tęsknię za pieszczotą dłoni w ciemnej sali kinowej...
Tęsknię za czułym spojrzeniem znad szklaneczki whisky, podczas rozmowy o tym co się dzisiaj zdarzyło...
Tęsknię za zakupami we dwoje...
Tęsknię za głosem w słuchawce i pytaniem ; Jak się czujesz kochanie, pamiętałaś by zażyć żelazo?
Tęsknię... za tęsknotą za kimś...

KLEPSYDRA WISI NA SŁUPIE

Nie zdawałam sobie sprawy, że to, że odszedł mój teść tak mną wstrząśnie...
Nie wiem czy oboje przeczuwaliśmy, że mogą to być nasze ostatnie rozmowy, ale czuliśmy potrzebę spotkania się, zwłaszcza on.
To co sobie powiedzieliśmy było bardzo wzruszające, a dla mnie bardzo miłe...
Spłakałam się wtedy bardzo...

EKSPRESOWY LIST PRZEDŚWIĄTECZNY

Drogi Święty Mikołaju i Kochany Gwiazdorze,

Kochani, piszę do Was obu, bo zdaję sobie sprawę, że jesteście okropnie zajęci tymi wszystkimi nienasyconymi dotychczas posiadaną ilością zabawek, komputerów i telefonów komórkowych, dlatego poszłam na całość licząc na to , że jak nie jeden to drugi spojrzy na mnie łaskawym okiem.

A JEDNAK....

A jednak pech daty działa nadal...
Tego co ma się zdarzyć, nie da się oszukać, ani przeczekać nie wychodząc z domu...
Przekonałam się po raz kolejny, że to co ma się dokonać, dokona się choćbyśmy stawali rzęsach, aby powstrzymać koło losu...
Umarł mój teść...
Ostatnio bardzo się do siebie zbliżyliśmy..., to takie przykre, że go już nie ma...
Mieliśmy razem spędzić święta...
Omówiliśmy się, że go odwiedzę we środę, ale podświadomie bałam się tej cholernej daty i nie chcąc wywoływać wilka z lasu nie poszłam..., a teraz...
Teraz płaczę, że już się nie zobaczymy...

2012.12.12

Strach się bać...
W zasadzie to nawet nie wiem, czy mam wyjść z domu i czy odebrać jakikolwiek telefon.
Kombinacja zer, jedynek i dwójek w dacie nigdy nie przyniosła mi nic dobrego, a wręcz przeciwnie. Staram się myśleć racjonalnie i wmawiam sobie, że dotychczas to były po prostu tylko złe przypadki losu, ale jednak...
Ten pech mnie nie opuszcza od 22.12.2002 r., albo może dopiero wtedy zaczęłam go zauważać?
Złe myślenie, przyciąga zło..., więc zmuszę się do pozytywnego spojrzenia na ten dzień....

PRAGNIENIA SĄ GŁUPIE?

Wygaszam w sobie wiarę, nadzieję i …..
Nie, jednak jeszcze nie chcę, nie mogę......,
Nie chcę jeszcze wygasić pragnienia miłości…
Takiej książkowej, nierealnej i wielkiej..
Wiem, to niepoważne i infantylne….
No i sprzeczne z całą resztą…
Ale przecież tak trochę pomarzyć chyba mogę… ?
Chyba…
Bo w sumie cóż szkodzi… ?
A życie...?

Życie, to inna już bajka….

SZCZYPTA DZIEGCIU I PRAWDY W ZWIĄZKU

Związki, przyjaźnie to temat ciekawy i niewyczerpany, no i stałe pole do obserwacji.
Czasy się zmieniają, co nie pozostaje bez wpływu na zachowania ludzi i ich wzajemne względem siebie oczekiwania.
Są jednak pewne odczucia, które zapewne jeszcze długo się nie zmienią i błędy, które będziemy nadal popełniać mimo, że być może nawet o nich wiemy.

SEN

Mam ciekawe sny (moim zdaniem), czasem je zapisuję, czasem tylko egzystują jakiś czas w mojej pamięci.
Ostatnio, pewnie pod wpływem zbliżającej się daty majowego końca świata, moja nocna wyobraźnia pomaszerowała właśnie w tym kierunku.
Byłam w domu pełnym ludzi...

DOREMIFASOLA

Przed paroma dniami dowiedziałam się, że zmarł Remigiusz Mielcarek…
Wiele osób wspomina go bardzo ciepło i ja również…
Nie żebym była z nim w jakiejś szczególnej przyjaźni, ale mimo wszystko była to osoba, która jako jedna z nielicznych zapisała się w mojej pamięci z moich wczesnych lat młodości.
Byliśmy równolatkami, byłam od niego starsza tylko o jeden dzień, mieszkaliśmy na tej samej ulicy, chodziliśmy do tej samej klasy i oboje odstawaliśmy trochę od reszty, choć każde na swój sposób.

NIEBEZPIECZNE SIECIĄ OCZAROWANIE

Kontynuując myśl z poprzedniej notki doszłam do momentu niepokojącego, a mianowicie kiedy po zafascynowaniu się mężczyzną znanym z sieci przychodzi nieuchronnie czas spotkania realnego.
Wiem, wiem, piętrzę kolejne przeszkody...
Ale...
To niepokój uzasadniony, bo oto wydaje mi się, że już znalazłam osobę, która mnie rozumie, która jest interesująca, ale coś zdradzieckiego mi szepcze do ucha;

JESTEM DŁUGODYSTANSOWCEM

Dlaczego wszystko wydaje się być piękne i na dodatek możliwe gdy spotykam kogoś w sieci, czy w słuchawce telefonu?
Kiedy przychodzi moment realnego spotkania czar na ogół pryska...
Większość ludzi uważa, że nic nie może zastąpić osobistego, bezpośredniego kontaktu, przede wszystkim ze względu na jakby nie było, oczywiste fakty takie jak skrócenie dystansu i dodatkowe doznania jak zapach, dotyk, gest, uśmiech itp., dlatego dąży do tego w ekspresowym tempie.