MYŚL NIEDOKOŃCZONA

Mam już tyle lat, że choćby z tego względu powinnam być osobą dojrzałą...

W końcu mam za sobą kawał życia...

Uważam się za kobietę może nie za mądrą, ale też nie na tyle głupią, aby nie wysnuć jakiś wniosków z tego co przeżyłam...

Staram się ( na ogół) te wnioski zatrzymać dla siebie, bo jak wiadomo, nikt za nikogo życia nie przeżyje, więc moje zdanie i mój pogląd na życie niekoniecznie może pasować komuś innemu.

I w tym bywa problem...

Problem, bo to, że każdy uparcie podąża swoją drogą powoduje, że ludzkie drogi się przeważnie rozchodzą i to do tego stopnia, że nie ma już szans na to, aby kiedykolwiek mogły się znowu skrzyżować, a tym bardziej, aby mogły połączyć się w jedną wspaniałą autostradę.

Niby dobrze, mieć swoje zdanie..., tyle, że czasami to nie o to zdanie chodzi, ale o zwykły upór, o chęć pokazania, że ma się rację, i że nikt nie będzie nam mówił co mamy zrobić.

Faktycznie, sama się na tym łapię, że tak bywa..., szczególnie wówczas gdy spotykam się z ludźmi, którzy autorytatywnie mówią mi jak mam postępować, jak żyć. Wtedy wkurzam się i zaczynam się natychmiast okopywać w miejscu, które jeszcze przed chwilą tak do końca mi nie pasowało.

Myślę, że wszystko też zależy od formy przekazu tych "dobrych rad" i od tego kto je nam daje. Jeśli jest to osoba, która w naszych oczach sama (według tym razem naszej oceny), żyje w bagnie, to musi obudzić się w nas agresor.

Myślę, też, że chcemy, aby w tym radzeniu nam, było trochę empatii w stosunku do nas, a nie tylko sucha ocena i wytykanie błędów.

Łatwiej wszak przyjąć lekarstwo w formie tabletki powleczonej czymś słodkim i gładkim, niż w formie gorzkiego proszku bez popitki.

Sadzę też, że nastąpiła ostatnio pewna polaryzacja zachowań; są osoby, które naiwnie wierzą we wszystko i takie, które nie ufają nikomu. Mało bowiem jest takich, którzy potrafią logicznie zanalizować nie tylko swoje zachowanie, ale także zachowanie innych i zdolnych do wysnucia właściwych wniosków.

Prawie wszystko jest obecnie rozpatrywane poprzez pryzmat własnego "ja", co oczywiście nie jest skrajnym złem, ale pozbawione jest obiektywizmu i szerszego spojrzenia na daną sytuację.
......................................................................................................................................................
Pogubiłam się i myśl mi uciekła, widocznie nie potrafię pisać na raty....
No i teraz nie wiem o co mi chodziło kiedy zaczynałam pisać tą notkę dwa dni temu...
Muszę chyba poczekać na jej dokończenie jak już kompletnie się zestarzeję, bo wtedy na ogół pamięta się lepiej przeszłość niż teraźniejszość.