CIĄGLE NA HAJU

Moje upojenie niespodziewaną wiosną trwa!

Co prawda nie chodzę jeszcze zygzakiem, ale rozbuchana fantazja i radosny brak odpowiedzialności trzymają się mnie nadal mocno.

Dzisiaj na przykład, ja miłośniczka czerni, nabyłam biały, kaszmirowy płaszczyk i ku osłupieniu sprzedawczyni wymaszerowałam w nim od razu na ulicę, zamotawszy wokół szyi różowy szalik.

Mina tej pani była bezcenna!

Nie, nie, nie chodziło jej o to, że nie zapłaciłam; zapłaciłam.

Co prawda chodzę teraz 10 centymetrów nad ziemią, ale przecież bramki by mnie zatrzymały, albo pan ochroniarz.

Nie lubię alarmujących bramek, ale gdyby trafił się jakiś przystojny pan w czarnym mundurze...?

Hm...

To tylko była taka perwersyjna myśl albo i fantazja nie do zrealizowania, bo czy ktokolwiek widział atrakcyjnego ochroniarza w sklepie z odzieżą?

Same niedojdy z grupą inwalidzką.

Tak na marginesie, co taki rencista może zrobić w razie poważnego napadu?

Chyba tylko zemdleć.

Z tej radości i gwoli zaprezentowania nowej kreacji, od razu umówiłam się na kawę.

Oczywiście z koleżanką, bo tylko kobieta by ją zauważyć mogła.

I zauważyła!

Nawet nie musiała nic mówić - hi, hi.

Czyż życie nie jest piękne?

.........................................................................

A żonkile w wazonie oszalały, tak się rozpychają rozkwitłymi pąkami, że będę musiała je rozdzielić.

Co prawda, żonkil to rodzaj męski, ale te mi wyglądają zdecydowanie na rodzaj babski.