MÓJ CHE

Żal potrafi zatruć duszę (przynajmniej moją) do tego stopnia, że człowiek zaczyna zachowywać się i mówić rzeczy, które tak naprawdę nie są zgodne z jego poglądami i zasadami.

Dlaczego się tak dzieje?

Czy wtedy dostajemy zaćmienia umysłu, albo wstępuje w nas jakiś "obcy pasażer", który przejmuje nad nami tymczasową władzę, robiąc w gruncie rzeczy nam, właśnie nam, krecią robotę?

Ten obcy, który zaczyna rządzić, to w pewnym sensie dziecko, które rodzi się z naszego rozpaczliwego buntu wobec rzeczywistości. Rzeczywistości, którą pojmujemy jako niesprawiedliwość wymierzoną przeciwko nam.

Taki nasz osobisty, mały Che Guevara..., pragnący miłości, wolności i szacunku, w imię których "przeleje krew" każdego, także i swoją...

Bo bunt, rewolucja, to niestety krew i ból..., winnych i niewinnych...

Dobry chrześcijanin, w zasadzie powinien nastawić drugi policzek, cierpliwie znosić wszelkie zniewagi i przykrości, traktując je jako krzyż...

Tylko mi się widzi, że ostatni dobry chrześcijanin, umarł na neronowej arenie kilka wieków temu.

Zresztą, tak z czysto ludzkiego (ułomnego) spojrzenia; jeśli ktoś mnie depcze, to czy nie mam prawa powiedzieć mu, aby przestał, aby zdjął ze mnie bucior, albo chociaż nie dociskał tak mocno?

A co jeśli nie posłucha; bo po prostu i zwyczajnie tak lubi i tak mu jest akurat wygodnie?

Prawo silniejszego?

Ostatnio doszłam do odkrywczego wniosku, że aby umrzeć, wystarczy tylko żyć...

Tylko cały paradoks w tym, że słabsi, pokorniejsi, jakoś umierają wcześniej i boleśniej od silnych i bezwzględnych, a to rodzi bunt...

No i to powiedzenie, że pokorne ciele dwie matki ssie?

Moim zdaniem to wierutna bzdura!

Wiem, bo przed chwilą jeszcze, byłam cielęciem...

(A może nadal jestem, bo przecież to nie takie hop siup, by nagle z cielaka zmienić się w całkiem dorosłą krowę)

I co?

Ano burczy mi w brzuchu!

Wściekam się na siebie, bo mam problem; jak to robić, aby mądrze i komunikatywnie, a co najważniejsze skutecznie protestować?

Testowałam liczenie do dziesięciu, potem do stu, a jeszcze potem wyłączałam telefon; a w środku rosło mi ciśnienie i w efekcie trzasnęły jeden po drugim i z hukiem, wszelkie  mądre zabezpieczenia i zawory, wypuszczając na zewnątrz Che z nożem w ręku.

Teraz mój Che jest już w odwrocie, pewnie czyha na kolejną okazję...

A ja leczę rany nową czerwoną szminką do ust...