JEDNEGO SERCA, TAK MAŁO, TAK MAŁO....

Upłakałam się jak bóbr, oglądając program wspomnieniowy poświęcony Czesławowi Niemenowi.
Przypomniałam sobie jego utwory i sytuacje w moim życiu z nimi ściśle związane...
I wtedy kilka sopelków lodu, które już zawsze miały chłodzić moją duszę roztopiło się gwałtownie wypłynęło na zewnątrz falą tęsknoty i pragnienia.

Ech....

Trochę jeszcze chlipię...

Ale ja tak nie chcę, już nie!

Już nigdy tak!

Moje zamyślenia tutaj, czy na kartkach papieru są jak pisanie listów donikąd, o sprawach i uczuciach, od których chcę się uwolnić.

Dlatego żeby pozbyć się tej niechcianej słabości, wyrzucam ją teraz w sieć, licząc, że nie powróci.

Nie powróci z jakąś piosenką, wierszem, czy z zapachem róż...