Jeśli było się w życiu z kimś, kto nie sprawił nam ani jednego rozczarowania, to w końcu jego obraz w naszym sercu, staje się tak doskonały, że zabija w człowieku każde uczucie, którym moglibyśmy obdarzyć kogoś innego.
Gdyby była szansa, na to, aby ten obraz mógł się zmienić, ustałoby też cierpienie, które nam sprawia...
Niestety..., uczucia beznadziejne mają to do siebie, że mają największe szanse na przetrwanie...
W duszy powstaje i utrwala się mgliste wyobrażenie bycia kimś, kto we śnie usłyszał cudowną melodię i odtąd, opętany nią, wędruje niespokojnie po świecie, aby ją jeszcze raz usłyszeć.
Jest to jak czekanie na swoje wyzwolenie, szukanie kogoś w tłumie ludzi, kogoś, kto choćby tylko przypominał tego, komu mogłoby się znowu zaufać.
Pragnie się znów pokochać, gdyż jest się straszliwie samotnym wśród ludzi, ale czy jeszcze się potrafi to uczynić?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz