KOBIETA JEDNEGO MĘŻCZYZNY

Nie po raz pierwszy stwierdzam, że uczucia to skomplikowana sprawa.

Nie tylko skomplikowana, ale i czasem niepojęta…, przynajmniej dla mnie.

Są ludzie, którzy kochają tylko raz...

Czy jest to właśnie, ta prawdziwa, nie patrząca swego, biblijna miłość?

Jeśli dopadnie kogoś to "prawdziwe", a nie tylko afektowane uczucie, czy zauroczenie, to potrafi ono czasami tak nim zawładnąć, że traci nad nim kontrolę; po prostu nie potrafi przestać kochać…

Kochać wbrew wszystkiemu…, wbrew logice i wbrew oczywistym faktom…

Ileż to razy sami pukamy się w czoło lub każemy to robić innym, kiedy widzimy osoby, które trwają w związkach, przynoszących im tylko cierpienie.

Osoby, które według nas powinny odejść, zostawić partnera, który ich nie docenia.

Osoby, które nie potrafią, ale i nie chcą stworzyć nowego związku, bo nadal kochają uparcie tę jedną, jedyną osobę, która być może ich skrzywdziła, porzuciła, poniżyła… 

Częściej, jak wynika z moich obserwacji, to zniewolenie (bo jakże inaczej można to nazwać) dopada kobiet niż mężczyzn.

Nazywam to, syndromem kobiety jednego mężczyzny.

Kobiety te, czują się co prawda skrzywdzone, zdają sobie sprawę ze wszystkich wad „swojego” (a czasem już „czyjegoś”) mężczyzny, ale nadal gotowe są mu wszystko wybaczyć.

Po prostu nie potrafią go znielubić, ani odrzucić, a co dopiero znienawidzić.

Nie potrafią też z nim być...

Nie udaje się im również stworzyć innego, trwałego związku, bo „tamten” będzie w nim stale obecny , choćby tylko w ich wyobraźni.

I tak trwają, rozdarte między zakodowanym uczuciem, a pragnieniem nowego, szczęśliwszego życia.

Szarpiące się same ze sobą, z innymi, pragnące zrzucić kajdany, a jednocześnie kurczowo przy nich trwając.

Jedynym psychicznym wyzwoleniem z tej matni, jest dla nich, i to straszne co teraz powiem; jest śmierć mężczyzny, którego kiedyś pokochały tak mocno…

Za mocno, mimo, że nie był tego wart…