CHODZIĆ PROSTO

Jestem chrześcijanką, a dokładniej mówiąc, katoliczką, przynajmniej za taką się podaję, kiedy mam wypełnić rubrykę wyznanie.

Ale czy tak jest w istocie?

Czasami zastanawiam się jaka to ze mnie jest katoliczka...

Co prawda zostałam ochrzczona, byłam u Pierwszej Komunii Świętej i Bierzmowania, a nawet wzięłam kiedyś ślub kościelny.

No i jeszcze znam podstawowe modlitwy, takie jak Ojcze Nasz, Zdrowaś Mario, czy Wierzę w Boga, pamiętam też 10 Przykazań Bożych i moje ulubione Przykazanie Miłości.

Chodzę w niedziele i święta na mszę świętą, odmawiam (co prawda na leżąco) rano i wieczorem modlitwę.

Niby z tego wymieniania wychodzi, że tego trochę jest, ale...

Jest jedno duże "ale", które niepokojąco zasiali w mojej głowie wyznawcy Jehowy.

Co do nich, potraktowałam ich uprzejmie kiedy zapukali do mojego domu; nie zatrzasnęłam im  przed nosem drzwi, ani ich nie oplułam jak to robią niektórzy.

Wręcz przeciwnie, wzbudzili mój szacunek, swoją wiarą i swoim apostolstwem.

Jakoś bowiem nie widzę moich współwyznawców chodzących po domach, głoszących Słowo Boże i z pokorą przyjmujących wyzwiska rzucane  z tego powodu pod ich adresem.

Zresztą, kto z nich wykazałby się taką znajomością Pisma Świetego jak tamci, kiedy nie każdy ksiądz mógłby stanąć z nimi w tym temacie w szranki.

Z drugiej strony, przewrotnie rzecz ujmując, to może my, katolicy, przy całej naszej  nieznajomości Pisma Świętego, a więc braku wiedzy o tym, w co tak naprawdę wierzymy posiadamy większą wiarę w Boga niż Jehowici, którzy wiedzą o nim prawie wszystko?

Przecież wierzyć to nie to samo co wiedzieć...

Jeśli się wie, to nie musi się wierzyć...

A my katolicy, wierzymy w Boga, Jezusa Chrystusa, nic, albo prawie nic, o nich nie wiedząc.

To prawie, ogranicza się do rajskiej historii o Adamie i Ewie i otoczce Świąt Bożego Narodzenia, czy Wielkanocy (choć tutaj bardziej nas interesują kurczaczki i pisanki niż sens zmartwychwstania).

Coś mi tu nie pasuje, a raczej się nie podoba...

Na dodatek wierzymy, że po śmierci Bóg nas będzie sądził, a nie potrafimy nawet przestrzegać 10 przykazań, mimo, że mamy je od dzieciństwa wykute na pamięć.

Deklarujemy swoją wiarę, a żyjemy tak, jakby Boga nie było, albo jakby był On ślepy i głuchy.

Liczymy na jego miłosierdzie, jak syn marnotrawny?

Tylko, że syn marnotrawny zawrócił ze złej drogi i wrócił do domu ojca...

Czy zdążymy na czas zawrócić tak jak on?

Sławne pytanie - Jak żyć panie premierze? - powinno być skierowane raczej do kogoś innego, może nie do samego Boga, ale właśnie do nas samych?

Może powinniśmy szukać właściwej dla nas drogi, prawdy w naszym życiu, drogowskazu, zaczynając od najważniejszej na  świecie księgi wszystkich chrześcijan, od Biblii?

Ewidentnie, współcześni ludzie zbaczają z właściwej drogi, pogubili się, zatracili podstawowe wartości, może tam będą mogli odnaleźć je na nowo?

Od lat, na półce w mojej biblioteczce, kurzy się Stary i Nowy Testament, i od lat, co jakiś czas, obiecuję sobie, że w końcu zbiorę się i go przeczytam. Na obiecywaniu jak dotąd się kończyło...

Dzisiaj zawzięłam się i przeczytałam kilka stron, ale przyznaję, że ciężko mi to szło, po pierwsze, ze względu na trudny język, a po drugie, na bardzo drobne literki (wzrok już nie ten).

Nie wiem, kiedy zajrzę tam powtórnie, choć mam nadzieję, że znajdę na tych stronach siłę i umocnienie wiary, i może jeszcze coś..., ale z przykrością stwierdzam, że już na samym początku dopadły mnie wątpliwości, a nawet sprzeciw, wobec niektórych, z mojego punktu widzenia, kontrowersyjnych zachowań - na przykład Abrahama i ich akceptacji przez Boga.

Być może, jeśli kiedyś zabrnę w mych poszukiwaniach dalej, będę mogła to lepiej ogarnąć i zrozumieć.

Jak widać, słomiana ze mnie katoliczka, nie lepsza od innych, usiłująca chodzić prosto po krzywych liniach.

Cóż, słabej wiary kobieta ze mnie..., oby Bóg zechciał naprostować moje ścieżki...