UFAĆ NIE UFAĆ, POMYŚLEĆ WARTO…

Obiecałam sobie ostatnio, że nie będę już smęcić, ale chyba wpadłam co do tego w nałóg i wygląda na to, że odwyk potrwa jakiś czas jeszcze;)(

Żyję więc sobie na tym świecie; ja, mały, smęcący żuczek, starający się schodzić innym z drogi… i przede wszystkim, chcący mieć święty spokój.
Ale bywa również i tak, że w żuczka coś wstępuje, zwłaszcza, gdy coś go oburza, czy gdy z czymś się nie zgadza, wtedy nie ma lekko. Na ogół jednak mam naturę refleksyjną i lubię pomyśleć na problemem.

Ostatnio dużo mówi się o zaufaniu, a raczej o jego permanentnym braku; temat został wywołany niejako do tablicy przez jedną z osób, które niedawno poznałam...

Nikt już prawie nikomu nie ufa…, same podejrzenia i wietrzenie podstępów…

Trochę sobie w tym temacie poteoretyzuję (w tym jestem chyba dobra, gorzej z praktyką).

Dlaczego tak łatwo przychodzi nam powiedzieć - Nie ufam Ci - a może nawet i nie powiedzieć, ale pomyśleć o kimś w taki sposób, nie mając nawet do tego żadnych konkretnych podstaw?

Czy powodem jest to, że utraciliśmy umiejętność rozróżniania nieprawdziwych treści od rzeczywistych?

Czy może to kwestia wychowania, częstego powtarzania i wpajania od najmłodszych lat ostrzeżeń w stylu: „Nikomu nie ufaj, nie wierz…”?

Ten, tak mocno zakorzeniony brak wiary w innego człowieka, nie pozwala nikomu ufać, wierzyć w żadną prawdę, a nawet w najbardziej błahych zdarzeniach, każe doszukiwać się podstępu i zdrady…

To coś, jakby na kształt obrony, zapisanych wcześniej w podświadomości treści.

A komu w taki razie zaufać?

Czy w ogóle jest to możliwe, przecież według tego, co mamy zakodowane, wszyscy kłamią, kręcą, oszukują i mają niecne intencje…

To przykre, bo moim zdaniem jest to prosta droga oddzielenia człowieka od człowieka i przede wszystkim, oddzielenie się od siebie samego, bo w końcu człowiek z takimi przekonaniami przestaje ufać i sobie…

Dochodzimy do tego, że nigdy nie możemy być niczego pewni do końca…

Oczywiście, można powiedzieć, że brak pewności, nie jest jednoznaczny z brakiem zaufania.

Niby wszystko jest proste...

Nie wiesz, zapytaj…

Poczekaj, co będzie dalej, a nie od razu wyrokuj niejako z góry, że ktoś jest fałszywy, źle życzący, czy wręcz knujący coś przeciwko Tobie…

Takie wyrokowanie a priori, to jedna z poważnych przeszkód w poznaniu innych ludzi i siebie.

Człowiek nie wierzący nikomu i niczemu, nigdy nie zadaje sobie pytania - Czy tak jest na pewno…? - bo i po co, on wie….

Powiedzmy, że ktoś, komuś opowiada, że widział żółwia z dwoma głowami, w tym momencie temu komuś, natychmiast włącza się w głowie alarm - „Nie wierzę mu, on kłamie…”.

Skąd ma tę pewność?

Bo o tym nie czytał, nie widział?

To prosty i stały schemat…

Natomiast brak zaufania, skutkuje poczuciem, że ktokolwiek, cokolwiek powie i zrobi jest z gruntu fałszywe i nieprawdziwe, to utrwala przekonanie, że nic dobrego nas nie spotka ze strony drugiego człowieka.

Jeśli to jest takie trudne, by uwierzyć, to może warto, choć trochę otworzyć się na innych, ale z zachowaniem tak zwanej czujności, a to przecież nie wyklucza odrobiny zaufania…

Starajmy się, choć trochę zrozumieć innych (siebie), bo czasami wydaje mi się, że patrzymy, a jesteśmy ślepi, słuchamy, a nie słyszymy…, a na dodatek mówimy w jakimś niezrozumiałym języku.

Tkwiąc uparcie w swoim braku zaufania i braku wiary, można zranić, a czasami i obrazić drugiego człowieka…

Lepiej już chyba w takim wypadku milczeć.

Co do mnie, wolę pomilczeć, bo milczenie jest dla mnie o wiele milszą rozmową, nawet jeśli bywa, że jest to próżne gadanie z zamkniętym w sobie JA, ale co by nie powiedzieć, jest to rozmowa niewątpliwie cichsza…