LIŚĆ PRZEDOSTATNI

Dzisiaj coś we mnie pękło. Dotychczas pomimo lawiny nieszczęść, która na mnie sukcesywnie zrzucała kamień po kamieniu, trzymałam się zadziwiająco dobrze. Sama nawet temu się czasami dziwiłam i mówiłam o sobie, że jednak jestem twarda…, że ktoś inny na moim miejscu dawno by się poddał.

Wszystko jak się okazuje ma swój kres, swój stopień wytrzymałości, po przekroczeniu, którego mury sypią się w gruzy… i nie ma już nic…

Nie ma już nic i już niczego się chce, bo nie ma się siły chcieć…

Jest tylko wszechogarniająca pustka, na której dnie jest jeszcze tylko ból, i tylko on jest tą cienką nitką, która jeszcze trzyma ciało tu gdzie jest.

Wszyscy, których kochałam mnie skrzywdzili ( bez wyjątków)  i zostawili po sobie niegojące się rany...

Widocznie nie powinnam kochać…. Powinnam być wyrachowana i patrzeć swego, nie ufać tak jak ufałam…

Ale to nic, kiedy ból zniknie i nie będę już czuła nic; odejdę… spokojnie i po cichu.

W zasadzie to już mnie prawie nie ma…

Jest tylko te parę słów gdzieś zapisanych, które spadają jedno po drugim jak liście z drzew jesienią…, jeden po drugim, aż spadnie ostatni…