MYŚLI ROZSYPANE BEZ ŁADU I SKŁADU

Cóż za dziwny nawyk to ciągłe zapisywanie…, czy to jakiś rodzaj manii, czy coś równie chorobowego?

To, że lubię zapisywać to, co się zdarzyło, to jeszcze mogę zrozumieć; nie ja pierwsza i zapewne nie ostatnia tak robię, ale ta potrzeba natychmiastowego utrwalenia na jakimś skrawku papieru ulotnej myśli, samą mnie zadziwia.

Robię to w najrozmaitszych miejscach, zapisuję i odkładam, czasem chowam po kieszeniach, między książkami, fakturami, i po co?

Dzisiaj znowu znalazłam kilka „wytworów”. Siedzę teraz, czytam i zastanawiam się, co „autorka” miała wtedy w głowie, kiedy to pisała.

Kubeł stoi obok, chętny na każdy śmieć, pewnie szczególnie chętny właśnie na ten z mojej głowy, ale ja się nie poddaję tak łatwo, proponuję kompromis.

Kolejne karteluszki sfruwają na jego dno, a ich treść zapisuje się czarnymi literkami na ekranie komputera; to taki mój ślad, że byłam i myślałam. Nie zawsze mądrze, ale zawsze po swojemu. 

Uff… Kosz pełen podartych kartek…, Mimo, że zapisałam wiele z pośród zdań, które na nich były, mam jakieś dziwne wrażenie, że zrobiłam coś nie tak.

Ech…, chyba mam jednak słabość do tych koślawych literek pisanych na kolanie..